ՍԻՐԵՑԷՔ ԶՄԻՄԻԵԱՆՍ

ՍԻՐԵՑԷՔ ԶՄԻՄԻԵԱՆՍ

Վարդակարմիր Գողգոթային վեհ գագաթ
Միշտ փալփլող սիրոյ անշէջ ճառագայթ,
Դեռ կ՛ըսպասե՞ս թափել սրտից քու սըլաք,
Զո՞վ կը հսկես, վի՞հ եւ անդունդ թէ՞ կըմախք,
Որ սեւ ժայռից մէջ մարեցաւ այն բեկբեկ
Բարբառն վըսեմ թէ «ըզմիմիեանս սիրեցէք»:

Տնակին դամբանը կ'անհետի ոտնակոխ,
Տնակին մէջ մարի առկայծ կանթեղն հող
Այն մութին մէջ նօթի տըղեկք կը հեծեն.
Դըղեակն խրախ մինչեւ լոյս ջահք կը հիւծեն
Հարուստին կառք ժխորով կ'անցնի սըրարշաւ,
Հէգին դագաղն իւր գերեզմանն լուռ իջաւ:

Գեթսեմանին իջնող հրեշտակն դալկահար՛'
Որ գեղ' ծաղիկ' արցունք ու փառք չը ճանչնար,
Նորա ցուրտ գոգն աղքատ սոսկ կ'ըսփոփի,
Ճոխն եւ տընանկ պատանքին մէջ կ'ըլլան մի.
Կայծակնաթեւ թէ մըրմընչեն մըրրիկներ,
Թէ «սիրեցէք զիրար» հէգն հոս չեն սիրեր:

ՊԵՏՐՈՍ ԴՈՒՐԵԱՆ