Արա Գևորգյան-ԿԱՆՔ ՈՒ ԿԼԻՆԵՆՔ

ԿԱՆՔ ՈՒ ԿԼԻՆԵՆՔ

Մեր դեմ շատ են ելել վայրի հողմեր,
Երկինքը մեր՝ պատել սև-մութ ամպեր,
Տեսել ենք մեր ճամփին դավ ու զրկանք,
Ցավ ու կորուստ, արցունք, հազար փորձանք:

Բայց ելել ենք վեր
Անկման խոր վիհերից,
Նոր ուժ ենք միշտ առել
Անպարտ մեր լեռներից :
Ու հայոց ոգին
Չի՛ պարտվել երբեք,
Երկնքի տակ այս հին
Կա՛նք ու կլինե՛նք:

Ոսոխն անգութ՝ ծարավ հայի արյան,
Կարմիր ներկեց հողը մեր նաիրյան.
Մահը՝ պարզած արնոտ թևերը իր,
Շուրջը փռեց ավեր, մուր ու մոխիր:

Եվ ուզում էին
Ջնջել մեզ հիմնովին,
Փորձում ընդմիշտ հատել
Հայ արմատը հին:
Բայց հայոց ոգին
Չի պարտվել երբեք,
Աշխարհում մենք կրկին
Կա՛նք ու կլինե՛նք:

Պահեց հայը իր մեծ երազը վառ
Հոգում՝ արթուն իր սուրբ հավատն անմար,
Ցավի միջից ելանք՝ վերածնված,

Լացին՝ ժպիտ, վշտին ծիծաղ խառնած:
Ու քայլում ենք՝ լի
Լույսով նոր գալիքի,
Դեռ պիտի ճամփաներ
Անցնենք մենք վերելքի.
Պիտի հիշեցնենք
Ասկյարին գազան,
Որ վա՛ռ է ջահը մեր,
Մեր երթն՝ անվախճա՛ն:

Ու հայոց ոգին
Չի՛ պարտվի երբեք,
Երկնքի տակ այս հին
Կա՛նք ու կլինե՛նք:

Լևոն Բլբուլյան

ԶԱՊԷԼ ԱՍԱՏՈՒՐ «ՍԻՊԻԼ»

ԱՆՑՆԵԼՈՒ ՄՕՏ

 

Լոյսի փունջ մը, շող շիւղերու կուռ հիւսկէն,

Հորիզոնէն վար հուր և բոց կը թափէ.

Լերան ծայրը ցոլքեր մութը կը պըրկեն

Ցանցի մը մէջ լայն վերտերով սատափէ:

Քունէն զարթած կ՛երգէ մարին վարուժան

Ոստերն ի վար կախուած բոյնին մէջ տամուկ,

Դաշտերուն մէջ հոյլ հոյլ գառներ կը խըժան

Շաղով օծուած մարմանդներուն մէջ ճամուկ:

Շամբերուն հոծ շուքին տակէն դողդոջուն՝

Դէպի ծովուն ափերն ի վար աւազէ,

Ուր փրփուրին կը նշմարես վախկոտ չուն,

Լուսածիծաղ առուն վէտ վէտ կը վազէ:

Ոչ հմայքէն առուին տենդոտ կարկաջին,

Շողին ցօղին լոյս ծիծաղէն արծաթի,

Ոչ ալ այգուն ջերմ համբոյրէն առաջին

Մեր սրտին մէջ վարդ անուրջ մը կը ծաթի:

Մենք չենք սիրեր կեանքն յորդաշունչ, կենդանի.

Անցնելու մօտ իրերն ըզմեզ կը կարթեն.

Ու կը ցաւինք, երբ բախտն հեռու կը տանի

Ինչ որ երէկ արհամարհած ենք արդէն:

Մենք կը սիրենք, երբ արևը ծիրանի՝

Հսղած, հատած մոմի նման ոգեվար՝

Ալիքներուն գոգն իյնալով շիջանի

Սողոսկելով խարակներէն զառ ի վար:

Ծաղիկները, զոր կը թողունք որ ցամքին

Թօնուտ օդին, ցուրտ արևին տակ աշնան,

Ծառաներու յանձնած կոպիտ խընամքին,

Թոռմելու մօտ՝ կարծես յանկարծ կ՛անուշնան:

Սըրուակները, որոնց բոյրը կը հատնի,

Ալ աւելի մեզ սիրելի կը դառնան,

Ինչպէս դեղնած սիրոյ թղթիկ մը գաղտնի,

Զոր կը պահենք գուրգուրանքով անսահման:

Եւ մեր սէրը ոսկեփետուր թռչուն բիլ,

Զոր անսըւաղ կը լքանենք շատ հեղ մենք,

Երբ թև կ՛առնէ, կ՛ուզէ մեզմէ խուսափիլ,

Դողդըղալով մեր հոգւոյն մէջ կը սեղմենք:

Մըրմունջները որոնք հեռուն կը մարին,

Կոչնակները, հաչիւնն անգամ շուներուն,

Գորշ ամպերն իսկ փակած կապոյտ կամարին,

Մեկնելու մօտ՝ հըմայք մ՛ունին օրօրուն: 

Յուզմունքներն ալ կը վրդո՛վեն մեր հոգին

Եթէ չըլլան երազի պէս թևաւոր.

Եւ կեանքն արդեօք կ՛ըլլա՞յ այնքան թանկագին,

Ա՜յնքան անուշ, երբ չըսպառնայ մահն անոր:

 

 ՈՐԴԻԱԿԱՆ ՍԷՐ

Մի՛ թողուք զիս, յուշե՛ր քաղցրիկ,
Տարէ՛ք, տարէ՛ք մօտ օրրանիս,
Ուր խոնարհած կին գեղեցիկ,
Սրտի մեղրով դիեցնէ զիս:

Մայրիկս է ան, հոգի՛ բարի,
Էա՛կ վըսեմ, քա՛ղցր արարած,
Թէպէտ տըկար, բայց սիրտն արի,
Ժըպտի փոխէ արցունք ու լաց:

Օրրանիս քով իր երգն անուշ,
Զըւարթ շեշտերն աղու ձայնին,
Իր անձնըւէր խնամքներ քնքուշ,
Զիս կը յուզեն բոլորովին:

Գորովանքի իր դերին մէջ,
Հայրիկս միայն է իր ընկեր.
Նոյն սիրտն ունի, նոյն սէրն անշէջ,
Լաւ կ՛ըմբռնէ ամէն պարտքեր:

Հուժկու ձեռքով, ո՜վ հայր, դու միշտ,
Բանաս ակօս աշխատութեան,
Քուկիններուդ օրեր անվիշտ,
Կ՛ընծայես դու մինչ յաւիտեան:

Բի՜ւր օրհնութիւն, մաղթանք այնքան,
Հոգւոյս խորէն կ՛ուղղեմ յաւէտ,
Ձեզ, ո՜վ ծնողք իմ սիրական,
Մաղթեմ ձեզ կեանք երանաւէտ:

Փոխան խնամքին ձեր անձնուրաց,
Ձեզ նըւիրեմ սէր անսահման,
Թող ձեզ խնայէ բախտն իր հարուած
Քաղցրի՛կ ծընողք իմ աննըման:

 

 ԱՐՑՈՒՆՔՆԵՐ

 

Արցունքներ կան, շիթ շիթ, տրտում, մելամաղձոտ,

Որոնք կու լան, կաթկըթելով այտին վրայ.

Ամէն կաթիլ՝ հեծկլտանք մը, կոծ մ՛է թախծոտ.

Իր ցօղին մէջ տառապանք մը կը թըրթըռայ:

Արցունքներ կան, պայծառ ու ջինջ և անխըռով

Որ արեւու նշոյլներով կը փողփողեն.

Ծիածանին անձրևի պէս հանդարտ ու զով:

Երբոր տեղան, օդը բոյր մը կ՛առնէ հողէն:

Լուռ, անշըշուկ խորհրդաւոր արցունքներ կան.

Որ կը բխին հոգւոյն խորէն սիրոյ կարօտ.

Անոնք ցաւեր մեզ կը պատմեն երկայն, երկայն.

Թաղուած սէրեր, զոր կընքած է սուգին նարօտ:

Արցունքներ կան որոնք քըրքիչ ինձ կը թըւին,

Միշտ գոռացող ամպին նըման փոթորկայոյզ,

Որ փայլակներ թօթափելով ծովին, հովին,

Մշուշի պէս կը տարտղնին կեդրոնախոյս:

Արցունք մ՛ալ կայ որ միշտ կ՛այրէ, բայց չի կաթիր,

Հեղուկ բոց մը, բուռն, ըսպառիչ ահեղ կրակ,

Ցամքած արցունք, որ չի հատնիր՝ մինչև մոխիր

Կըտրին աչքերն, հոգին դառնայ կոյտ մ՛աւերակ:

Ո՜վ արցունքներ ամէնքնիդ ալ ես կը ճանչնամ,

Թէև դժբախտ իմ օրերուս յուշերն ըլլաք.

Ջերմ յուզմունքով ըզձեզ կ՛օրհնեմ ես յարաժամ,

Ձեզմով կը զգամ սըրտիս ապրիլն ես շարունակ:

ՄԻ՛ ԸՍԷՔ

Մի՛ ըսէք ինձ թէ բարութիւնն է կեղծիք,
Թէ ժըպիտը կնճիռ մըն է սնգուրուած,
Թէ ոչինչ կայ ազնիւ, ոչինչ գեղեցիկ,
Թէ պատրանք են սէրը, ծաղիկն ու քերթուած:

Մի՛ ըսէք ինձ թոյն է բուրումը գարնան.
Ախտի սերմեր ջուրերն ունին խաժ ակին.
Թէ լուսագեղ ցօղերն ամպրոպ կը դառնան.
Եզերքն է լոկ մեղրը՝ կեանքի բաժակին:

Ո՜հ, մի՛ ըսէք շրթունքները կը ստեն,
Երբ զեղուն հըրայրքներ, գութ ու գորով.
Թէ յոյզն ու խանդ չեն ցայտեր միշտ մեր սրտէն.
Թէ կայծեր են անոնք մտքի մ’անխըռով:

Ո՜հ, մի՛ ըսէք նայուածքները բոցավառ
Չոր քարեր են, սուտակ, զմրուխտ կամ ոբալ,
Որոնք օծուած սուտի փայլովը բուրվառ՝
Գիտեն տրտմիլ, ըզմայլիլ, լալ ու ողբալ:

Ո՜հ, մի՛ըսէք թէ ձայները կը խաբեն
Իրենց անկեղծ հնչիւններովը ծալ ծալ.
Մի՛ ըսթափէք սիրտս իր անուշ տագնապէն.
Թողէ'ք ինծի երազներովս պանծալ:

Մի՛ ըսէք ինձ թէ մարդիկ չեն անձնըւէր,
Թէ շահերով ըստոր լեցուն է աշխարհ,
Եւ ուխտերը, երդումները օդնի վեր
Կը փարատին, ինչպէս թերթեր հողմավար:

Մի՛ մի՛ ըսէք խաւար է ծայրը կեանքին.
Անմահութեան յոյսն աղուոր տենդ մ’է փարթամ,
Թէ հող, մոխիր պիտի դառնայ մեր հոգին...:
Ո՜հ, թողէ՛ք ցընորքներուս հաւատամ:

«ՍԻՊԻԼ» 
ԶԱՊԷԼ ԱՍԱՏՈՒՐ

Շնորհավոր տոնդ Երևան... Իմ ջերմ ու բարի քաղաք

♫ Եղիշե Չարենց «Տաղարան» ♫

ԿԱԽԱՐԴԱԿԱՆ ԼԱՎԱՇ

ԽԱԲՈՂԻՆ ԽԱԲՈՂ ՈՒ ԿԷՍ ♥ ՍԻՊԻԼ «ԶԱՊԷԼ ԱՍԱՏՈՒՐ»

ԽԱԲՈՂԻՆ ԽԱԲՈՂ ՈՒ ԿԷՍ

Կարմիր բըբուկ, սեւ սեւ բիտեր,
Լանջքը կանաչ, վըրան կէտեր,
Գըլուխը վեր բռնած, յոխորտ,
Կտկտալով, կտկտալով,
Տան մ' աղբիւսին մէջ խորտուբորտ
Ինք իրմէ գոհ՝ կը ճեմէր վէս
Աքլոր մ' աղուոր ու ոսկեգէս,
Կտկտալով, կտկտալով:
Մէյ մ' ալ նայիս, կամաց-կամաց,
Գըլուխը կախ, սիրտը ցաւ,
Աղուէս մը չոր ոսկոր դարձած՝
Մեր աքլորին մօտեցաւ:

«Բարե՜ւ,- ըսաւ,- ո՜վ դուն, փիւնիկ հաւերու,
Այդ ի՜նչ շընորհք, այդ ի՜նչ պերճանք աչքառու.
Ուրկէ՞ գըտար այդ փետուրներդ արծաթէ,
Որոնց ծայրէն յակինթ, զմրուխտ կը կաթէ:
Բըբուկդ հապա՜, մետաքսէ ծոպ ծիրանի,
Հին քաջերու սաղաւարտին կը նմանի:
Կըտուցդ արդեօք արեւա՞կն է թանկագին,
Որ իր ձայնով բերկրանք կ'ազդէ աշխարհքին:
Ես չեմ ճանչնար թռչուն մ' աղուոր քեզ նման:
Կարապներն իսկ քեզմէ շատ վար կը մնան:
Մէկը միայն կը ճանչնայի, քու հայրդ էր,
Քեզ պէս սիրուն երգովն ըզմեզ կը կարթէր:
Բայց ձիրք մ' ունէր ան, զոր անշուշտ դուն չունիս
(Ինչպէ՜ս մոռնամ տաղանդն անուշ թռչունիս).
Երգած ատեն՝ աչքերը գոց կը կենար.
Այն ի՜նչ ձայն էր, սրի՞նգ, ջութա՞կ, վի՞ն, քընա՞ր:

Աքաղաղին անփորձ տըղան,
Հաւատալով անոր խօսքին,
Փակեց աչքերն ու բարձրաձայն՝
«Կուկուլիկ-կո՜ւ» պոռաց ուժգին:
Աղուէսն իսկոյն վըրայ հասաւ
Եւ խածնելով զայն ըշտապաւ:
Թեթեւ-թեթեւ ու սրընթաց
Շուտ մ' աղբիւսէն փախաւ գընաց:
Բայց հովիւներ դաշտին մէջ շէն,
Նըշմարելով արշաւն անոր խելագար,
Շուներուն հետ ինկան ընդհուպ ետեւէն՝
Բիրերով հաստ ու երկար:

Աքլորն յանկարծ, իր նեղ դիրքին հակառակ,
«Աղուէ՛ս եղբայր,- ըսաւ,- պոռա՜ սա շունին
Եւ սա տխմար հովիւներուն անճարակ
Թէ աքլորէդ իրենք բընաւ մաս չունին»:
Աղուէսն անվախ՝ տատանելով իր ագին,
Բըռնած որսին սիրովն արբշիռ, երջանիկ՝
Բացաւ բերանն, աղաղակեց զայրագին.
«Աքլորն իմս է, պարապ տեղը մի՛ յոգնիք»:
Բայց աքլորը ծառին կատարն էր թըռեր:
Չորքոտանին վեր նայեցաւ խենթի պէս.
Սմքած մընաց. սրտին մէջ բոց կը վառէր:
«Սա խեղճ, ապուշ կենդանիին աներես
Ի՞նչպէս ծուղակն ինկայ ես:
Վա՜յ այն բերնին,- գոչեց լալէն,-
Որ լըռելու տեղ կը խօսի»:
Եւ թռչունն ալ պոռաց վերէն.
«Վա՜յ այն աչքին, որ կ'ըլլայ քուն,
Մինչդեռ մընալ պէտք է արթուն»:

ԶԱՊԷԼ ԱՍԱՏՈՒՐ «ՍԻՊԻԼ»

Վիլյամ Սարոյան. «Քո կյանքի ժամերը»

ՔՈ ԿՅԱՆՔԻ ԺԱՄԵՐԸ

(նախաբան)

Կյանքիդ ժամերն ապրիր այնպես, որ այդ քաղցր ժամերին ոչ քեզ, ոչ էլ կողքիդ ապրողին չդիպչեն ապականությունն ու մահը: Ամենուրեք փնտրիր բարին ու հենց հայտնաբերես, հանիր լույս աշխարհ իր թաքստոցից, թող բարությունը լինի անկաշկանդ ու չամաչի ինքն իրենից: Աչքի լույսի պես պահիր, փայփայիր մարդկայնության ամենաչնչին նշույլներն անգամ, քանի որ դա է ընդդիմանում մահվանը, թեև անցավոր է: Ամեն ինչի մեջ գտիր լուսավորը, այն, ինչ չի կարող արատավորվել: Եթե մեկնումեկի սրտում առաքինությունը պահ է մտել ահով ու կսկիծով` արար աշխարհի ծաղր ու ծանակից մազապուրծ եղած, քաջալերիր նրան: Մի խաբվիր արտաքին տպավորությամբ, որովհետև դա վայել չէ պայծառատես աչք ու բարի սիրտ ունեցողին: Ոչ մեկին մի ենթարկվիր, բայց և ոչ մեկին էլ քեզ մի ենթարկիր: Հիշիր, որ ամեն մարդ քո նմանակն է: Ամեն մեկի մեղքը նաև քո մեղքն է, և բոլոր անմեղներն իրենց անմեղությունը կիսում են քեզ հետ: Արհամարիր չարիքն ու անազնվությունը, բայց ոչ չար ու անազնիվ մարդկանց. Հասկացիր սա: Մի ամաչիր բարի ու քնքուշ լինել, բայց հենց որ կյանքիդ որևէ ժամին վրա հասնի սպանություն գործելու պահը, գործիր այդ սպանությունն ու մի զղջա: Կյանքիդ ժամերն ապրիր այնպես, որ քեզ բաժին ընկած ժամերին չավելացնես աշխարհի վիշտն ու տառապանքը, այլ ժպիտով ընդունես նրա անսահման լույսն ու խորհուրդը:

ՍՈՒՐԲԻՆ ԱՂՕԹՔԸ ╬ Սիամանթօ

ՍՈՒՐԲԻՆ ԱՂՕԹՔԸ

«ԼՈՅՍ ՏՈՒՐ ինծի, Աստուա՜ծ անհերքելի

Տիեզերքի անմեկնելի ճարտարապետ,

Ճակատագրի և ճանաչման ստեղծիչ,

Շունչի՛ մրրիկ, կեդրոնական կարողութիւն,

Սուրբ Սեղանիդ սարկաւագն Մեսրոպ՝

Իր մշուշապատ մեծ երազին,

Քու ձեռքերէդ յստակութի՛ւն կ՛աղերսէ...:

«ՕԳՆԷ՛ ԻՆԾԻ մեծապարգե՛ւ իմաստութիւն,

Ես՝ անցուպ հովիւ մեծ քարոզիդ,

Ես՝ եղկելի մահկանացու, ես տժգոյն տնտես՝

Մեր դարաւոր ցեղին...

Ես՝ տգէտ դպիր և անվաւեր վարդապետ,

Ես՝ անծածան դրօշ հաւատացեալ ամբոխներուդ,

Ես՝ անօժիտ վերծա՛նող և անանձրև այգեպան,

Ես՝ կոյր աղբիւր և կորաքամակ ճանապարհորդ,

Ես՝ անարժան օրհնաբան անվերջ փառքիդ

Իմ անդպիր հօտիս համար լո՛յս կ՛աղերսեմ...:

«ՕԳՆԷ՛ ԻՆԾԻ, Աստուա՛ծ բիւրեղ...

Ես՝ ողորմելի որոնիչ և անհետեւանք խուզարկու,

Ես անքանքար քննիչ և անբերրի հիւլէ,

Ես անաստիճան ճգնաւոր և անթռիչ հռետոր

Դառնաժպիտ թափառական և աշակերտ անբանիբուն,

Երազատես մոլորեալ և անտաղանդ անրջող,

Ես սահմանափակ պատուհան և փակեալ դուռ,

Ես իմ հոգիիս հանդէպ փշրող երկա՛թ ալիք,

Ես հրեղէն հացիդ կարօ՛տ ցորենաքաղ...

Ես աներդիք գիշերող և անսափոր ծարաւի,

Ես մենաւոր մշակ տատասկներու մէջ կորուսեալ,

Ես անճառագայթ աղջամուղջ. ես անլար քնար,

Դեռ անբարբառ մեր մայր լեզուին՝

Բացատրութեան Բանալի՛ մը կ՛աղերսեմ...:

«ՕԳՆԷ՛ ԻՆԾԻ, տարրերու հայր,

Ես աչք աղօտ և տեսողութիւն անթափանց,

Ունայնամիտ ունկնդիր և չարալուր ականջ,

Աններդաշնակ երաժիշտ և մեղկաձայն երգիչ...

Ես անհողագործ դաշտօրեայ, շտեմարան թափուր,

Սեղանասպաս անհաց և ցամաքեալ գինեբաշխ,

Ես՝ անկոչ հրաւիրեալ Յիսուսական հարսանիքին,

Ես անձէթ լուսարար և անմատեան մտածող

Եւ անգորով գգուիչ և սիրազուրկ սիրահար,

Ես անհրապոյր քարոզիչ և քարկոծեալ քրիստոնեայ,

Օժիտաբեր աղքատ և անոսկի հարուստ...

Ես անհամբոյր շրթունք և հոգեզուրկ հեծեծող

Ես սի՛րտ անսէր և կուսութիւն անկատար,

Ես անբեւեռ քալող և երերուն ուղեւոր...

Քու փրկութեան փարոսներէդ 

կաթի՛լ մը լոյս տուր ինծի...

Եւ երկնային դուռներուդ հետ հոգեկան

Կեանքին դռները դրախտին պէս թող բացուին...:

«ՕԳՆԷ՛ ԻՆԾԻ, անծի՛ր Աստուած...

Ես անկարկաջ առուակ և խափանեալ ջրվէժ,

Ես ուսուցիչ անուս և վարանեալ վարդապետ,

Ես դպրութեանց դեռ անպսակ տնօրէն,

Ես խղճերու հանդէպ ինկո՛ղ վարագոյր...

Ես որմ մթաշէն, գեհենական բանտարկեալ,

Ես շիւղ կորուսեալ, հունտ անպարգե՛ւ...

Մացառապատ կածան, օձապտոյտ գետնուղի...

Ես անհիւրընկալ օթեւան եւ անբազմոց մահամերձ...

Լապտերիդ լոյսը մի՛ մերժեր ինձ...:

«ՕԳՆԷ՛ ԻՆԾԻ, համագումար Սկզբունք,

Մկրտութեան ես անմիւռոն աւազան,

Ես աղօթքի կիսակործան գաւիթ

Ես արօրազուրկ հողագործ, անգերանդի հընձող,

Ես անբոյր օծանող եւ դառնահամ իւղ,

Ես անբալասան բժիշկ եւ անբեհեզ վիրակապ,

Ես կոտրած կանթեղ եւ պապակեալ պատրոյգ

Ես հողմակոծ անտառ եւ արտասուաթոր ուռենի...

Ես անտաշ ատաղձ եւ բորբոսեալ գերան,

Ես հողաշէն բուրվառ եւ անծխելի խունկ,

Ես անողկոյզ որթատունկ եւ վարակեալ վաստակ,

Ես անճշմարիտ ճակատ եւ անուղիղ ձեռք,

Ես անկարող կարգաւոր եւ աննշխար քահանայ,

Ես մենութեանս մէջ մխացող անկարաւան անապատ,

Այցելութիւն տուր ինծի...

«ՕԳՆԷ՛ ԻՆԾԻ, ո՛վ անբաղդատ Օրէնք

Ես վարանոտ մարդ եւ յուսահատ անձ

Ես ահաբեկ անհատ եւ շուարած շնչաւոր

Ես տարակոյսին մէջ տատանող հողմահալած

Անլռելի աղաղակ եւ անարձագանգ շեփոր

Ես գօս տերեւ աշուններէն վա՛ր ինկող...

Չորացեալ ճիւղ եւ անհոտաւէտ վարդենի,

Ես ուշիմութեան ուրուական,

Ես կարճիմաստ իմացական եւ խոնարհած խելք,

Եկեղեցիիդ կամարներուն տակ հեծեծող

Քրիստոնեայ ժողովուրդիդ դէմ յանդիման

Ես՝ Աստուածաշունչ մեծ Մատեանիդ

Օտար լեզու ընթերցող եւ անհարազատ թարգմանիչ:

«ՕԳՆԷ՛ ԻՆԾԻ, անծայրածիր Ծանօթութիւն,

Գերազօր Տէր, անհուն հնարիչ,

Լոյսի զենիթ, անկնճիռ իմաստ,

Ջուր երկնային, անանջրպետ հոգի,

Անհաշիւ բաշխող, երազներու սահանք,

Ճանաչումի քու ծածկոցդ լուսեղէն

Իմ կործանեալ ուսիս վրան թող ծածանի,

Եւ հսկումներու, հեծեծանքի, աղօթքներու

Այս իրիկուան քառասներորդ գիշերին՝

Աստուա՜ծ անյղելի, Աստուած անափունք,

Արարչագործ ձեռքդ իմ ուղեղիս երկարէ,

Հոն իմ գիւտս խմորելու...:

ՍԻԱՄԱՆԹՕ

♥ ՏԵՍԻԼՔԸ ♥ ՍՈՒՐԲ ՄԵՍՐՈՊ «Սիամանթօ»

ՏԵՍԻԼՔԸ

Ո՛Վ ՀՐԱՇԱԼԻՔ, ո՜վ հաւատքի աննիւթական հուր,

Ո՜վ զարմանագործ զօրութիւն,

Ո՜վ բոցեղէն բժժանք, ո՛վ անլոյծ խորհուրդ,

Ահաւասիկ Քերովբէ մը մրափին մէջ Մեսրոպին,

Իր աջ ձեռքո՛վն լուսագիծ՝

Ակնթարթ մը՝ մենաստանին որմին վրայ

Հայկազնեան Այբբենարանը տառագրեց...:

Յանկարծ՝ Սուրբը մեծ Տեսիլքէն ցնորաշարժ՝

Մեռեալի մը պէս ընդոստ ոտքի,

Փետուր գրիչն և տախտակն ի ձեռին,

Հրաշքին տակ արտասուելով,

Որմին առջև անհունօրէն ծնրադրեց...:

 

 

ՍՈՒՐԲ ՄԵՍՐՈՊ

ներբողական

ՕՇԱԿԱՆԻ ամենասո՛ւրբ գերեզման,
Հանճարի հող՝ ուրկէց այսօր,
Տասնևհինգ երկար դարերու,
Պատմութիւն մը պերճաշուք,
Արևելքէ Արևմուտք, երկու Հայքն բովանդակ,
Դէպի զՔեզ, ազատօրէն աղօթելու կը շարժէ...:

ՕՇԱԿԱՆԻ անհո՛ւն մեռեալ,
Դուն բիւրաւոր ճիւղերով,
Ոսկեհոս գե՛տ գիտութեան,
Մտքի Փրկիչ, յոյսի Հսկայ, կեանքի Կեդրոն,
Դուն անվախճա՜ն փոշիացեալ,
Դուն ջահերու անմարելի շտեմարան,
Որկէց ուղեղս, մանկութեանս օրերուն,
Ես աղքատօրէն եկայ վառել...:

ՕՇԱԿԱՆԻ վսեմական վարդապետ,
Դուն վեհիմաստ վանական և Աստծո՛յ բաժակ,
Դուն Յիսուսի բազմաբուրեան պատմուճան,
Խօսքի՛ աղբիւր, բանի՛ բարձունք,
Կարողութեանց անվե՛րջ կատար.
Դուն իմաստի աւազան և աղօթքի կապոյտ անձրև
Ափ մը հողէդ, ամբողջ երկինք մը դեռ կը բուրէ...:

ՕՇԱԿԱՆԻ Դուն անկորուստ կրօնական,
Անապատին մէ՛ջ մխրճուող ճգնաւոր,
Դուն անբասիր և մեհենական մենակեաց
Խունկի՛ անտառ, կեդրուկներո՛ւ բուրաստան,
Քրիստոսի ազնիւ խօսքին դուն տիրական տարածիչ
Եւ կրանիտեայ ուղղափառ սիւն.
Եւ մտքի գմբեթ և հոգիի անծայրածիր հորիզոն,
Դուն շնորհքի աշնանային շատրուան,
Քու հաւատքէ՛դ հաւատացեալ՝ ե՛ս ալ լացի...:

ՕՇԱԿԱՆԻ մէջ անմա՜հօրէն մահացեալ,
Անճառելի և անդրանիկ դաստիարակ,
Ես՝ երազային երախայ մը վեցամեայ,
Այբբենարանդ ի ձեռին, անմեղօրէն զայն հեգելով
Առաջին խաչը, ճակտէս սրտիս,
Հաւատա՛ ինձ, ո՜վ հայրո՜ւթիւն...
Պատկերիդ դէմ է որ հաներ եմ...
Եւ լսէ՛ այսօր, թոթովախօս ծաղկոցի,
Շուշան-մարմին մանուկներէն՝
Մինչև ծերերն հողաբոյր,
Քու Սուրբ անունդ կ՛օրհներգեն...:

ՕՇԱԿԱՆԻ հանճարանի՛ստ հողակոյտ,
Եկեղեցւոյ խորանին քով անշուք՜օրէն մրափող
Եւ Եհովայի պատգամախօս մեծ Մատեանին,
Դուն սրբագիր թարգմանիչ,
Ոսկեդարու ադամանդեա՜յ բանալի,
Դուն Հայ դպրութեանց անշրջանակ լուսամուտ,
Դուն լեզուի կաճառ, գեղեցկութեան իջևան,
Դուն ճեմարան մարմարա՜յին մտածումի.
Ներէ՛ որ քու աշակերտդ այս արբեցեալ,
Տասնևհինգ դարեր յետոյ, զքե՛զ պաշտէ...:

ՕՇԱԿԱՆԷՆ ի մեզ հսկող Մտքի Աստուած,
Դուն հասողութեան հիմնաքար,
Աստղերէն մեզ լոյս լեցնող ոսկեհատիկ աշտարակ,
Ուր մեր ուղեղը մեզ կը ժպտի...
Դուն մտածման ծարաւներու արծաթեայ ծով,
Դուն Տարօնածին հսկա՜յ Մովսէս,
Դուն անհպելի մատենագիր մայր-բարբառի,
Թո՛ղ իմ գանկս, վերջալոյսիս,
Քնարիս հետ, մոխիրովս առլցուն,
Յուղարկաւորներս՝ խնկատուփի մը փոխարէն,
Հողակոյտիդ վրան վառեն...:

ՍԻԱՄԱՆԹՕ