ՀԱՅՐԵՆԻ ՀՈՂ, ՀԱՅՈՑ ԱՇԽԱՐՀ, ԱՐԵՒ, ԱՂՕԹՔ, ԽՈՒՆԿ ՈՒ ՆՇԽԱՐ

ՄԱՍԻՍՎԱԾ ԻՄ ՓԱՌՔ...

Իրօ՛ք, Աստուած էր հայրիկս լուսէ,
Որ մի ազգ դարձաւ ու ճակատագիր,
Որդուս անունով՝ շուրթիս միշտ խօսել,
Եղել է հոգուս մագաղաթ ու գիր...

Իմ Արարատն՝ իմ փառքն է եղել,
Տարել լեռներն ինձ հայոց վեհութեան,
Ինձ վեհ Աբուլից Արագածն հանել,
Բարձունքն է եղել համայն հայութեան...

Իմ սուրբ Յովհաննէս վանքն է միշտ եղել՝
ՅովհաննԷսներս բերելով իրար,
Ազգիս գանձերն է ափիս մեջ մաղել,
Նարեկայ վանքում ճգնել ինձ համար...

Ծնկած եմ գրչին՝ հանճարին շենշող,
Դեռ պարտք եմ ցաւին՝ զոհերիս հայոց,
Ափիս մեջ սեղմած՝ ես դեռ մի բուռ հող,
Նրա վրէժն եմ՝ Մասիս գնացող...

 ՀԱՍՄԻԿ ՍԵՐՄԱՐԻՉԱ