Պարտավոր ենք հիշել, պարտավոր ենք հարգել, պարտավոր ենք շատ բարձր պահել հայի պատիվը ամենուր և լինել գերազանց մեր գործում:
1915 թիվը… Եվ եղավ… կյանքի ճոխ տոնավաճառ, բարբարոսության աճուրդ մեծագին և մարդկայնության փակ գրավատուն… Եվ եղավ… մի նոր` երկրո՛րդ ջրհեղեղ, որ իր տակ առավ առաջի՜ն հերթին – ա՛յն երկիրը հենց, որ Նոյին փրկեց:
1915 թիվը… Եվ եղավ… կյանքի ճոխ տոնավաճառ, բարբարոսության աճուրդ մեծագին և մարդկայնության փակ գրավատուն… Եվ եղավ… մի նոր` երկրո՛րդ ջրհեղեղ, որ իր տակ առավ առաջի՜ն հերթին – ա՛յն երկիրը հենց, որ Նոյին փրկեց:
Պետք է կարողանանք միշտ բարձր պահել հայի անունը և պատիվր:
Մեր ժողովրդի հարյուր հազարավոր զավակներ ունեն իրենց կորուստն, իրենց
ընտանիքի պատմությունը, սակայն նրանց հիշողության մեջ դրոշմված է
ցեղասպանության ընդհանուր սպին։ Այդ մարդիկ ու նրանց սերունդները մինչև
այսօր էլ իրենց մշեցի և սասունցի, վանեցի ու զեյթունցի են համարում։
Այսօր,
հարգանքի տուրքը մատուցելով անմեղ նահատակներին, մենք գիտակցում ենք, որ
պետք է շարժվենք առաջ, պետք է կարողանանք համախմբվել , անենք հնարավորն ու
անհնարինը..... մեր երկրի ու ժողովրդի վաղվա օրվա համար....ողջունում եմ եվ
միառժամանակ համամիտ եմ մեզանից շատերի ընտանիքներն են անցել ցեղասպանության ճանապարհը, ընդհուպ
մինչև Դեր-Զորի անապատներ, տեսել թե ինչպես են կոտորում ու սրի քաշում մի
ողջ գերդաստան, մի ողջ ազգ: Երբ նայում եմ ցեղասպանությանը վերաբերվող
նկարներ սարսռում եմ: Խելագարվել կարելի է: Եվ կարծում եմ որ մեզանից
շատերի մոտ վերքը դեռ թաց է, այն նույնիսկ չի էլ սպիացել: Այնքան կուզենայի
ավելի երկար գրել ու խոսել այս մասին բայց ուժերս չեն ներում, արցունքներս
էլ մյուս կողմից են խեղդում ինձ: Կոտորածը երևի թե իմ ամնախոցելի տեղերից
մեկն է: Մի ամբողջ ազգ ոչնչացնել: Ինչպե՞ս, ինչ խղճո՞վ:
