Լեզուն իրօք մի գանձ է, որին չի կարող փոխարինել
աշխարհի ոչ մի հարստութիւն: Նա է ուրախութեան
պահին բացում մեր սիրտը, իսկ տրտմութեան պահերին
նա է սփոփում մեզ: Ուստի իր մայրենի լեզուն վատ իմացողը
կէս մարդ է, չիմացողը թշուառ, ծառից ընկած մի տերեւ, որ
տատանւում է ամէն մի պատահական քամուց:
Հայոց աշխարհում Մեսրոպի հնարած գիրը դառնում է
ինքնապաշտպանութեան զէնք ու վահան, դառնում է հայ
ժողովուրդի յարատեւ գոյութեան երաշխիքը, ապահովում է
հայ ժողովուրդի ինքնութիւնը, քան այդ կապահովէր անգամ
Հայկական մի թոյլ պետութիւն առանց ազգային գրի:
աշխարհի ոչ մի հարստութիւն: Նա է ուրախութեան
պահին բացում մեր սիրտը, իսկ տրտմութեան պահերին
նա է սփոփում մեզ: Ուստի իր մայրենի լեզուն վատ իմացողը
կէս մարդ է, չիմացողը թշուառ, ծառից ընկած մի տերեւ, որ
տատանւում է ամէն մի պատահական քամուց:
Հայոց աշխարհում Մեսրոպի հնարած գիրը դառնում է
ինքնապաշտպանութեան զէնք ու վահան, դառնում է հայ
ժողովուրդի յարատեւ գոյութեան երաշխիքը, ապահովում է
հայ ժողովուրդի ինքնութիւնը, քան այդ կապահովէր անգամ
Հայկական մի թոյլ պետութիւն առանց ազգային գրի:
ՍՏԵՓԱՆ ԶՕՐԵԱՆ
