ՄԵՍՐՈՊԻԿԸ
Մեր դրացիին տղան էր Մեսրոպիկը: Հազիւ եօթը տարեկան, սեւ աչքերով, սեւ մազերով, խելացի մանչ մըն էր: Յաճախ մեր տունը կու գար, բայց բնաւ չարութիւն չէր ըներ: Պատկերազարդ գիրք մը կը խնդրէր եւ սենեակին մէկ անկիւնը քաշուած կը զբաղէր անով:
Մեսրոպիկ Հոկտեմբերին դպրոց պիտ երթար եւ այդ պատճառով շատ ուրախ էր:
- Դպրոցը կը սիրե՞ս, - հարցուցի օր մը:
- Հարկաւ կը սիրեմ,- պատասխանեց:
- Տեսնենք ինչպէս պիտի սորվիս:
- Լա՛ւ պիտի սորվիմ, որ մեծ մարդ դառնամ,- ըսաւ ինքնավստահ շեշտով մը:
Անոր հայրիկը՝ դերձակ Վահանը, տղուն համար արդէն գներ էր պայուսակ մը, քանի մը տետրակ, մատիտ, ռետին եւ առաջին կարգի համար հայերէնի դասագիրք մը: Գներ էր, որպէսզի տղան կամաց-կամաց գիրերը սորվի, իսկ ձեռքը գրելու վարժուի:
Մեսրոպիկին մայրը՝ տիկին Հայկուհին, որ ուսումնասէր կին մըն էր, իր ազատ ժամերը կը յատկացնէր տղուն այբուբեն սորվեցնելու:
Սակայն դժբախտ ու ցաւալի դէպքեր պատահեցան: Թշնամիները տեղահան ըրին հայերը, եւ Մեսրոպիկ փոխանակ դպրոց երթալու, իր ծնողքին հետ աքսորուեցաւ:
Աքսորի առաւօտեան, Ապրիլ ամսուն, Մեսրոպիկ իր պայուսակը առեր նստեր էր սայլը: Մայրը երբ հարցուց թէ ի՛նչ պիտի ընէ գիրքն ու տետրակը, տղան պատասխանեց.
- Ո՛ւր ալ տանին մեզ, պէտք է դպրոց երթամ, չէ՞...
Օ. Փանիկեան
«Մայրենի Լեզու»
Մեր դրացիին տղան էր Մեսրոպիկը: Հազիւ եօթը տարեկան, սեւ աչքերով, սեւ մազերով, խելացի մանչ մըն էր: Յաճախ մեր տունը կու գար, բայց բնաւ չարութիւն չէր ըներ: Պատկերազարդ գիրք մը կը խնդրէր եւ սենեակին մէկ անկիւնը քաշուած կը զբաղէր անով:
Մեսրոպիկ Հոկտեմբերին դպրոց պիտ երթար եւ այդ պատճառով շատ ուրախ էր:
- Դպրոցը կը սիրե՞ս, - հարցուցի օր մը:
- Հարկաւ կը սիրեմ,- պատասխանեց:
- Տեսնենք ինչպէս պիտի սորվիս:
- Լա՛ւ պիտի սորվիմ, որ մեծ մարդ դառնամ,- ըսաւ ինքնավստահ շեշտով մը:
Անոր հայրիկը՝ դերձակ Վահանը, տղուն համար արդէն գներ էր պայուսակ մը, քանի մը տետրակ, մատիտ, ռետին եւ առաջին կարգի համար հայերէնի դասագիրք մը: Գներ էր, որպէսզի տղան կամաց-կամաց գիրերը սորվի, իսկ ձեռքը գրելու վարժուի:
Մեսրոպիկին մայրը՝ տիկին Հայկուհին, որ ուսումնասէր կին մըն էր, իր ազատ ժամերը կը յատկացնէր տղուն այբուբեն սորվեցնելու:
Սակայն դժբախտ ու ցաւալի դէպքեր պատահեցան: Թշնամիները տեղահան ըրին հայերը, եւ Մեսրոպիկ փոխանակ դպրոց երթալու, իր ծնողքին հետ աքսորուեցաւ:
Աքսորի առաւօտեան, Ապրիլ ամսուն, Մեսրոպիկ իր պայուսակը առեր նստեր էր սայլը: Մայրը երբ հարցուց թէ ի՛նչ պիտի ընէ գիրքն ու տետրակը, տղան պատասխանեց.
- Ո՛ւր ալ տանին մեզ, պէտք է դպրոց երթամ, չէ՞...
Օ. Փանիկեան
«Մայրենի Լեզու»
