ՄԱՅՐԵՆԻ ԼԵԶՈՒ ընթերցարան

ԹՌՉՈՒՆԻՆ ԲՈՅՆԸ

Աւգուստ, իմ դպրոցական ընկերս էր, նաեւ խաղի ընկերս: Հազիւ տասնըչորս տարեկան կար, եւ իր բարիքէն աւելի ուրիշներուն բարիքը կը մտածէր:

Դասարանին ամէնէն ընդունակ աշակերտն էր թերեւս. բայց միշտ վերջինն էր որ գովեստի մը համար կը յիշատակուէր:

Ընկերակիցներէն ո՛չ մէկը իր ծնողքէն այնչափ առատօրէն դրամ եւ հագուստ չէր ստանար: եւ սակայն, ամէնէն աւելի կը նեղուէր դրամի եւ հագուստի համար: Իր ժամանակը, ստացած նուէրները, իր խնայած դրամը, բոլորը՝ ուրիշներուն կը պարգեւէր: Անգամ մը մեր ընկերներէն մէկուն հանդիպեցաւ որ ծառէ մը թռչունի բոյն մը վար առած էր:

-Ինծի տո՛ւր բոյնը, գոչեց Աւգուստ:

-Չեմ տար, ըսաւ տղան:

-Սա ստակը կուտամ քեզի:

-Ո՛չ, վար առնելու համար շատ նեղութիւն քաշեցի:

Աւգուստի ամբողջ հարստութիւնը այդ ստակն էր՝ զոր տղուն տալ կ՛ուզէր:

-Կ՛ուզե՞ս նոր գլխարկս տամ փոխարէնը, հարցուց Աւգուստ նորէն: Ա՜խ, չ՜է...յարեց մտաբերելով որ գլխաբաց շրջող աղքատ տղու մը տուած էր գլխարկը:

Խեղճ տղան չէր գիտեր թէ դեռ ի՛նչ տար. բոյնը, սիրտը կը ճնշէր:

-Բոյնը քեզի կու տամ, բայց դուն ալ փողկապիդ զարդասեղը տուր ինծի, ըսաւ ընչաքաղց տղան:

Աւգուստ կը վարանէր: Արժէքաւոր ադամանդ մըն էր: Ասոր համար չէր որ կը վարանէր Աւգուստ, բայց այդ ասեղը մօրմէն նուէր ստացած էր. իր մօրմէն: Եւ սակայն սա խե՜ղճ թռչնիկները:

-Ա՛ռ, ըսաւ ան, ահա՛, գնդասեղս, տո՛ւր թռչունները:

Տղուն ուզածն ալ ատ էր, բոյնը տուաւ, գնդասեղը առաւ, կ՛ուզէր հեռանալ:

-Ինծի նայէ՛, գոչեց Աւգուստ, ինծի ցուցուր բոյնին տեղը, նորէն հոն դնել կ՛ուզեմ զայն:

Միւսը՝ ծառին վրայ բոյնին տեղը ցուցուց իրեն: Աւգուստ վեր մագլցեցաւ եւ ցոյց տրուած ծակին մէջ հաստատեց բոյնը. կ՛ուզէր վար իջնել, յանկարծ ինկաւ եւ աջ թեւը կոտրեցաւ:

Երբոր կապեցին կոտրած թեւը, խնդրեց ինձմէ երթալ տեսնել թէ թռչուններուն ծնողքը նորէն իրենց բոյնը եկա՞ծ էին:

Թռչունները եկած էին: Իմացուցի Աւգուստին որուն զգացած ուրախութիւնը աւելի մեծ եղաւ՝ քան թեւին պատճառած ցաւը:

❤️💙💛 Ամէն բարիքի հիմը զոհողութիւն մը պէտք է ըլլայ: Բայց պէտք չէ բարերարել այնպէս որ բարերարուողը կարծէ թէ կը նեղուիք. պէտք է անանկ ցոյց տաք թէ  հաճոյքով կ՛ընէք բարիքը: Այն որ բարիք մը կը գործէ, պէտք չէ որ յիշէ. յիշելու պարտքը բարերարուողինն է: Պէտք է բարիքը գործել մի միայն բարիքի համար, առանց անձնական նկատումներու: Տալ, տալ նոյն իսկ առատօրէն, բուն բարիքը չէ. պահանջած զոհողութիւնը եւ այն նպատակը որուն պիտի յատկացուի՝ կը կազմեն բարիքին բարոյական արժէքը: