ՏՕՆԱԶԱՆԳ
Ա
ԶԱՐԵՀ ԽՐԱԽՈՒՆԻ
Երկու տարի
Տօնածառին երբ նայիմ
Ես զայն տարբեր կը տեսնեմ-
ինձ կը թուի թէ լեռ մ ’է ան հզօր յոյսի հաւատքի
թէ բուրգ մըն է - կոյտ կարօտին ու սիրոյ
կամ սանդուխն է դալարաւէտ որ դէպի վեր կը տանի...
Այս տարի
Ան ինձ համար զանգակ մըն է կանաչած հին արոյրէ
ոսկի արծաթ դրուագներով
գոյն գոյն ձեւ ձեւ գոհարներով աշխատուած
Որ ով գիտէ
Հայրենական ո՞ր լեռներու կողին թառած սուրբ վանքէն
Ո՞ր տաճարէն հոյազանգ
Դարակուտակ ղօղանջներն իր սէգ կուրծքին տակ ամփոփած
Եկեր բազմէր է այստեղ - թուխսի նստած հաւու պէս
Ու կը թողու որ զարդարեն տօնախմբեն գովերգեն
Մինչդեռ ինք
Ականջ դրած կը սպասէ
Հարուածներուն որոնք կտուց պիտի զարնեն անխափան
Ճակատագրի ժամացոյցէն անյեղլի...
Ծառին վրայ
Փոքրի նախշուն զանգակիկները բոլոր
Կը թրթռան կը դողդողան կը թռթռան արդէն իսկ
Ղօղանջով մը հեռաւոր...:
26.12.1985թ
ՏՕՆԱԶԱՆԳ
Բ
ԶԱՐԵՀ ԽՐԱԽՈՒՆԻ
Երկու տարի առաջ էր
- Ինչպես ամէն Կաղանդի -
Քերթուած մը գրեր էի - Տօնազանգ
որ կտրատուած կրճատուած
ու փոփոխոըած քանի հեղ
Լոյս տեսեր էր վերջին տեղերն այս ձեւով.
«Ծառին վրայ
Փոքրիկ նախշուն զանգակիկները բոլոր
Կը թրթռան կը դողդողան կը թռռվռան արդէն իսկ
Ղօղանջով մը հեռավոր» :
Հիմա ահա
Այդ ղօղանջն է եկած հասած հեռուներէն խորերէն
'ինչպէս յոհակն ովկիանի - ինչպէս հովը հիւսիսի
լեռնակուտակ լուսապայծառ զորավար
Որ կ ’ամոքէ կարօտավառ կուրծքերը թաց արցունքէ
Որ կը թնդայ աղոթքին պէս բաց ափերուն
Կը փոթորկէ կը տատանէ գերարբշիռ
Բոլոր ծառերն հիմա անսանձ խրախճանքի
յանձնուած
որ ոստերով ծափ կը զարնեն
գաղտագողի իրարու դէմ կը նազեն
ու կը խայտան կը պարեն...
Ոչ ոք ոչ ոք կը տեսնէ -
Հովերուն դէմ սովորական
օրոր-շորոր երերտուք է կը կարծեն.
Ոչ ոք ոչ ոք կը լսէ
Թրթռացումն ահեղագոռ ղողանջին
Որ նման է երկրաշարժի ալիքներուն նախայայտ...
Միայն ծառերն
սպասման մէջ հանդիսական օրերուն
Շռայլօրեն պճնուած
հազար ու մէկ զարդերով
փոքր ու սիրուն զանգակներով հեռազգաց -
Միայն ծառերն հաւատաւոր
Մոմեր վառած, հարսնացած:
18.06.1987թ
